Սովորել է Պետերբուրգի Գեղարվեստի ակադեմիայում (1758-1762 թվականներ), գործուղվել (1762-1768 թվականներ) Փարիզ և Հռոմ (ուսումնասիրել է անտիկ ճարտարապետությունը), 1769 թվականից՝ ակադեմիկոս, 1785 թվականից՝ պրոֆեսոր։ 1772-1774 թվականներից զբաղվել է Պետերբուրգի Ալեքսանդրո-Նևսկի մայրավանքի վերակազմությամբ և նրա նոր՝ Տրոիցկի տաճարի կառուցմամբ։ 1770-1780-ական թվականներ Պետերբուրգի մոտակայքում ստեղծել է դաստակերտային անսամբլներ (Տայցիում՝ 1774 թվականին, այժմ՝ հանգստյան տուն, Սիվորիցիում՝ 1775-1776 թվականներին, այժմ՝ հիվանդանոց, Պելլայում՝ 1785-1789 թվականներին, չի պահպանվել)։ Ստարովի առավել նշանակալից կառույցը Տավրիկյան պալատն է (1783-1789) Պետերբուրգում։ 1790-ական թվականի սկզբին աշխատել է Ուկրաինայում։ 1800 թվականից մինչե կյանքի վերջը գլխավորել է Պետերբուրգի Կազանյան տաճարի կառուցման շինարարական հանձնաժողովը։ Ստարովի նախագծով է կառուցվել Նոր Նախիջևանը, նրան է վերագրվում նաև Նոր Նախիջևանի Սուրբ Խաչ վանքի եկեղեցու կառուցումը։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 11, էջ 110)։